Co słychać w Sztuce Współczesnej? Gdzie się wybrać? Co odwiedzić? Co zobaczyć? Niezależnie od miejsca aktualnego pobytu, możemy uczestniczyć w wydarzeniach istotnych dla współczesnego odbiorcy sztuki.
Warszawa
Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski
Wystawa: Nie ocenzurowano. Polska sztuka niezależna lat 80.
08.04—18.08.2022 (wystawa przedłużona!)
Kurator: Tadeusz Boruta
Wystawa Nie ocenzurowano. Polska sztuka niezależna lat 80. ukazuje szeroką panoramę zjawisk artystycznych, w których twórcy w różnorakich formach manifestowali swoją niezależność wobec komunistycznej władzy PRL, próbującej przy użyciu aparatu represji, milicji i wojska zabić wolnościowe aspiracje społeczeństwa.
Sytuacja w polskiej kulturze lat osiemdziesiątych była wyjątkowa. Wielu artystów bardzo szybko zareagowało na wprowadzenie stanu wojennego przez komunistyczny reżim. Twórcy bojkotowali politykę kulturalną władz, nie występując, nie publikując i nie prezentując swoich prac w państwowych instytucjach i mediach. Jednocześnie współdziałali i współdialogowali ze społeczeństwem, zorganizowanym w niezależnych strukturach związku zawodowego Solidarność, robotniczych konfraterniach, podejmując się działań stricte konspiracyjnych: projektowania plakatów, ulotek, znaczków i drukowania ich. Nie mniej istotnym było szukanie niezależnych od polityki komunistycznych władz i od stosowanej przez nią cenzury form dzielenia się ze społeczeństwem swoją twórczością, wyrażającą ten specyficzny czas oraz doświadczenia i emocje, które stały się udziałem tak ogółu, jak i jednostek.
Pierwsze próby upubliczniania powstałych dzieł artystycznych miały charakter kameralny. Odbywały się w mieszkaniach, na strychach lub bezpośrednio w pracowniach twórców. Na owe niezależne wystawy przybywali tylko nieliczni – „wtajemniczeni”. Jedną z pierwszych form tworzenia niezależnego obiegu kultury były „wystawy walizkowe”, nazwane tak, gdyż zgodnie z intencją pomysłodawcy, malarza Marka Sapetty, zaproszeni artyści wykonywali małe obrazy lub zminiaturyzowane repliki dużych prac, które w walizce przenoszone były z mieszkania do mieszkania, gdzie odbywały się prezentacje sztuki niepodlegające wszechobecnej cenzurze. Część artystów, broniąc swej artystycznej niezależności, przez całe lata 80. pozostawała przy efemerycznych formach działania i prezentacji. Jednak większość twórców, mając poczucie solidarności ze społeczeństwem, szukała miejsc wystawienniczych otwartych dla każdego. Niezależny ruch wystawienniczy szybko znalazł takie miejsce w Kościele, który otworzył się na twórców, nie pytając ich o konfesję i formę prezentowanych dzieł. Kościół rozpostarł nad działaniami uczestniczących w bojkocie artystów coś w rodzaju ochronnego parasola. Wydarzenia artystyczne w murach świątyń mogły być realizowane na dużą skalę, przy masowej obecności publiczności. Stanowiły one realną konkurencję dla oficjalnych instytucji wystawienniczych. Zbliżenie artystów z Kościołem niewątpliwie odcisnęło piętno zarówno na twórczości poszczególnych osób, jak i na charakterze całego ruchu kultury niezależnej; zaowocowało olbrzymią liczbą niezależnych wystaw, w których uczestniczyło ok. 1700 twórców, powstaniem kilkudziesięciu galerii przykościelnych, drukowaniem plakatów i towarzyszących wydarzeniom artystycznym publikacji (katalogów i pism krytycznych), organizowaniem licznych sesji naukowych. Niezależny ruchu wystawienniczy miał charakter masowy i wielopokoleniowy. Był zjawiskiem artystyczno-kulturowo-politycznym, które łączyło w jedno polityczny protest i religijno-społeczne odniesienie z twórczym poszukiwaniem formy plastycznej. Patrząc z perspektywy minionego czasu na rzeczywistość kultury niezależnej lat 80., należy podkreślić, że była ona zjawiskiem różnorakim i wielowątkowym, obejmującym wszystkie dziedziny sztuki, a w tej skali niemającym precedensu w historii. Poza cenzurą powstawały niezliczone dzieła plastyczne, literackie, teatralne, muzyczne, których twórcy manifestowali swoją niezależność ze świadomością, że tylko niezależna kultura jest w stanie wyrazić fundamentalne doświadczenie człowieka, jakim jest pragnienie wolności.
Artystki i artyści, których prace znajdą się na wystawie:
Maria Anto, Zbigniew Bajek, Grzegorz Bednarski, Krzysztof Bednarski, Maciej Bieniasz, Tadeusz Boruta, Tadeusz Brzozowski, Ewa Ciepielewska, Erazm Ciołek, Zbigniew Maciej Dowgiałło, Jan Dziędziora, Halina Eysymont, Janusz Eysymont, Stefan Gierowski, Ryszard Grzyb, Zbylut Grzywacz, Barbara Jonscher, Janusz Kaczmarski, Jerzy Kalina, Marian Kępiński, Marek Kijewski, Grzegorz Klaman, Paweł Kowalewski, Bogdan Kraśniewski, Grzegorz Królikiewicz, Maja Kwiatowska, Jerzy Medyński, Aldona Mickiewicz, Piotr Młodożeniec, Jarosław Modzelewski, Antoni Możejko, Eugeniusz Mucha, Teresa Murak, Grzegorz Pabel, Włodzimierz Pawlak, Janusz Petrykowski, Jerzy Piotrowicz, Pomarańczowa Alternatywa, Jerzy Puciata, Józef Robakowski, Stanisław Rodziński, Teresa Rudowicz, Jan Rylke, Teresa Stankiewicz, Marek Sapetto, Jacek Sempoliński, Bożena Sienicka, Jacek Sienicki, Stanisław Sobolewski, Leszek Sobocki, Jacek Sroka, Wiesław Szamborski, Tomasz Tatarczyk, Jerzy Tchórzewski, Krzysztof Tchórzewski, Andrzej Wajda, Ireneusz Walczak, Jacek Waltoś, Ryszard Woźniak, Andrzej Zwierzchowski.
Więcej informacji:
https://u-jazdowski.pl/program/wystawy/nie-ocenzurowano
Widok wystawy Nie ocenzurowano. Polska sztuka niezależna lat 80
Widok wystawy Nie ocenzurowano. Polska sztuka niezależna lat 80.
Narodowa Galeria Sztuki Zachęta
Wystawa: Jerzy Krawczyk. Gra o wszystko
07.04–19.06.2022
Kurator: Michał Jachuła
Od 7 kwietnia można zobaczyć wystawę „Jerzy Krawczyk. Gra o wszystko” poświęconej jednemu z najbardziej enigmatycznych i oryginalnych polskich malarzy XX wieku. Wystawa Jerzego Krawczyka organizowana we współpracy z Muzeum Sztuki w Łodzi jest pierwszą tak obszerną prezentacją dzieł malarza od trzydziestu pięciu lat. Jej celem jest przywrócenie sztuki Krawczyka współczesności i ukazanie jego fascynującego malarstwa w nowym świetle.
„Jerzy Krawczyk był osobowością powikłaną i tajemniczą. Do tej pory nie udało się wyjaśnić wielu zagadek biograficznych. Intrygują różne aspekty jego wykształcenia i zainteresowań (…). Życie dostarczało w nadmiarze pożywki jego wyjątkowej wyobraźni. Nierozwiązywalnych kontekstów jest tu wiele, tym bardziej, że artysta sam zapracował na swoją legendę i z upodobaniem zastawiał pułapki (...). Pierwsza wystawa Jerzego Krawczyka w Zachęcie odbyła się pół wieku temu, dwa lata po jego tragicznej śmierci; druga wypada w okolicach stulecia urodzin artysty. Mam nadzieję, że obecna wystawa stanie się okazją do wyjęcia jego malarstwa z szufladki, do której zostało na długo zapakowane, i spojrzenia nań szerzej, w bardziej złożonym i uniwersalnym kontekście” – pisze w eseju „Jerzy Krawczyk — w stronę postmodernizmu” w publikacji towarzyszącej wystawie „Jerzy Krawczyk. Gra o wszystko" Anna Baranowa.
Wystawa Jerzego Krawczyka w Zachęcie – Narodowej Galerii Sztuki przybliża wielowątkową twórczość opartą na przeżyciach i przekonaniach osobistych malarza i odwołaniach do kanonu sztuki dawnej i tej z początku XX wieku. Ekspozycja obejmuje dojrzałe prace artysty, w tym pejzaże łódzkie malowane od drugiej połowy lat pięćdziesiątych XX wieku, martwe natury i portrety rozwijające koncepcję realizmu przestrzennego, prace z Zakładu Anatomii Prawidłowej Akademii Medycznej w Łodzi, a także dzieła poświęcone wojnie i Holokaustowi, tworzone aż do przedwczesnej śmierci artysty w 1969 roku. Dwa bieguny sztuki, czyli „malarstwo o malarstwie” i życiowe doświadczenie — kluczowe dla malarskiego oeuvre Krawczyka — znajdują odzwierciedlenie w wyborze i układzie ponad osiemdziesięciu prac pokazanych w sześciu salach Zachęty.
Wrażliwy na ikonosferę codzienności Krawczyk w prekursorski sposób podejmował temat konsumeryzmu, nadmiaru obrazów i informacji, a także autotematyczny wątek „sztuki o sztuce”. Reprezentował krytyczne podejście do współczesnej mu rzeczywistości i do samego siebie, a w odniesieniu do sztuki — do kategorii oryginalności i nowatorstwa. W jego obrazach rozpoznajemy tematy egzystencjalne, namysł nad śmiercią i przepełnione humorem intelektualne konstrukcje — odmalowane z warsztatową biegłością, przepełnione miłością do malarstwa. Artysta żonglował stylistykami i językami wizualnymi — od kolażu po trompe l'oeil, do swoich obrazów olejnych wplatał również fragmenty tekstów. Liczne jego dzieła są świadectwem czerpania motywów z własnych obrazów, ich przemalowywania bądź malowania na nowo, przepracowywania kompozycji i udoskonalania konceptu.
Wystawie towarzyszy polsko-angielska publikacja „Jerzy Krawczyk. Gra o wszystko” z tekstami Anny Baranowej, Jarosława Lubiaka, Karoliny Zychowicz, Marcina Lachowskiego i Michała Jachuły.
produkcja: Karolina Jezierska-Pomorska, Anna Muszyńska, Andrzej Bialik, Dariusz Bochenek, Remigiusz Olszewski, Grzegorz Ostromecki
współpraca: Muzeum Sztuki w Łodzi
Więcej informacji:
https://zacheta.art.pl/pl/wystawy/jerzy-krawczyk-gra-o-wszystko
Gruby Jurek, 1958, olej, płótno, 100 × 80 cm, Muzeum Sztuki w Łodzi, © Magdalena Juszkiewicz i Muzeum Sztuki, Łódź
Okno I, 1965, olej, płótno, 90 × 110 cm, Miejska Galeria Sztuki w Łodzi, fot. Radosław Jóźwiak
Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie oddział Koszary Kantonistów, Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa
Wystawa: Opowieści węgierskie w malarstwie Győzőe Somogyi
1.04.-30.06.2022
Wystawa prezentuje wybrane prace stanowiące dorobek artystyczny współczesnego węgierskiego artysty Győző Somogyi. Zaprezentowanych jest ok. 50 dzieł, które stanowią dość zróżnicowany przekrój twórczości malarza. Ekspozycja „Opowieści węgierskie w malarstwie Győző Somogyi” jest prezentowana w Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa - Oddziale Muzeum Łazienki Królewskie w terminie 1 kwietnia 2022 – 30 czerwca 2022 r.
Trzon wystawy stanowi prywatna kolekcja znajdująca się w naszym kraju, która została po raz pierwszy zaprezentowana szerokiej publiczności. Zbiór stanowią prace o zróżnicowanej tematyce. Akcenty przyrodnicze oraz animalistyczne doskonale wpisują się w tematykę, wokół której oscyluje działalność Muzeum. Ale pośród omawianych dzieł nie zabrakło tematyki sakralnej jak i historycznej, wyjątkowo bliskich artyście. Zróżnicowanie kolekcji charakteryzują również techniki artystyczne. Znajdziemy tu przede wszystkim malarstwo temperowe, olejne, tłuste pastele, ale także techniki graficzne. Niezwykle ciekawie ilustrowane są książki, które stanowią o wszechstronności artysty. Na szczególną uwagę zasługują drewniany tryptyk o tematyce sakralnej, malowany temperą jajową, która jest jedną z ulubionych technik autora oraz wykonane z niezwykłą precyzją miniatury żołnierzy wycinane z papieru, malowane farbą wodną.
Győző Somogyi to postać mało znana polskiej publiczności. Artysta jest bardzo popularny w swoim rodzinnym kraju, na Węgrzech. Jednak w Polsce to bodajże pierwsza prezentacja tak wielu utworów artysty. Urodził się w 1942 roku w Budapeszcie, gdzie już od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie sztukami plastycznymi. W 1960 roku ukończył klasę malarstwa w Gimnazjum Sztuk Pięknych i Użytkowych. Trzykrotnie, bez powodzenia, próbował zdawać do Węgierskiej Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych, pracując w tym czasie w drukarni, gdzie miał możliwość zapoznania się z różnymi technikami graficznymi. W połowie lat 70 organizowane były jego pierwsze wystawy grafiki. Od lat 80 zaczął tworzyć obrazy w technice tempery jajowej, która do dziś jest przez niego najchętniej stosowana. Warto podkreślić, iż Győző Somogyi jest laureatem najwyższej nagrody państwowej im. Kossutha, członkiem Węgierskiej Akademii Sztuki oraz posiadaczem tytułu - Artysta Narodu.
Więcej informacji:
https://www.lazienki-krolewskie.pl/pl/wydarzenia/opowiesci-wegierskie-w-malarstwie-gyze-somogyi
Fot. fragment obrazu Zimowy widok na górę Hegyestű nad jeziorem Balaton 2014
Galeria Foksal w Warszawie
Wystawa: “Alex Urban | Matka”
4.04. – 6.05.2022
Kuratorka: Katarzyna Krysiak
“Na wystawę „Matka” składa się zbiór obrazów, które Alex Urban tworzyła przez ostatnie trzy lata, w dużej mierze pod wpływem własnego doświadczenia macierzyństwa i związanych z tym przemyśleń.
Praca nad wystawą trwała od kilku miesięcy, wszystkie prezentowane obrazy i rzeźby powstały przed 24 lutego tego roku. W obliczu aktualnej sytuacji masowej migracji kobiet z dziećmi z Ukrainy do Polski, na skutek trwającej agresji wojsk rosyjskich na Ukrainę, artystka zderzyła się z poczuciem pewnej nieadekwatności, którego doświadcza obecnie wiele osób; uczuciem dotyczącym wszystkiego, co robimy, błahości naszych problemów czy planów.”
Pełny opis wystawy oraz więcej informacji do znalezienia na:
https://www.galeriafoksal.pl/home/
Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej
Centrum Aktywności Twórczej w Ustce i Galeria Kameralna w Słupsku
Wystawa zbiorowa: PERSONA (NON) GRATA
07.04.–26.06.2022
Kurator: Roman Lewandowski
Wystawa „Persona (non) grata” jest poświęcona problematyce estetycznego zobrazowania człowieka, persony oraz twarzy i zachodzących pomiędzy nimi zależności oraz powiązań. Jednym z istotnych wątków i toposów projektu jest również maska, ponieważ zarówno nowożytny jak współczesny portret można odczytywać – jak sugeruje Hans Belting – jako „maskę pamięci i jako maskę społecznej tożsamości”. Jest rzeczą nader interesującą, że w świecie greckiego antyku maskę i twarz opisywało to samo pojęcie – persona – przy czym autoprosopos to maska prawdziwa, natomiast prosopeion to maska sztuczna. Z kolei w starożytnym Rzymie łacina rozróżnia już terminologicznie „twarz” oraz „maskę”, podczas gdy później – w teatrze renesansowym – maska właściwie nie pojawia się, chociaż jest to epoka narodzin portretu wczesnonowożytnego, który wg Beltinga stanowi „protest przeciwko cmentarzowi”. Gdy zaczynano malować pierwsze portrety indywidualne, większość społeczeństwa kończyła swoją bytność cielesną jeszcze w ossariach. Z drugiej jednak strony portret to obraz obrazu, ponieważ stanowi próbę odwzorowania twarzy, która jest obrazem nas samych i naszej tożsamości.
Artyści: Lena Achtelik, Martyna Czech, Ewa Bloom Kwiatkowska, Miłosz Wnukowski, Beata Ewa Białecka, Magdalena Moskwa
Więcej informacji:
https://www.facebook.com/events/940231873351181/940231900017845/
Fot. Materiały promocyjne, Magdalena Moskwa
Galeria Arsenał w Białymstoku
Wystawa: Gdy Słoce jest nisko – cienie są długie
1.04 - 13.05.2022
Kuratorka: Anna Karpenko
Współkuratorka: Sophia Sadovskaya
“Białoruski filozof Ihar Babkou nazwał Białoruś „Królestwem ruin”, odwołując się do zjawisk porzucenia i osierocenia, a jednocześnie bogactwa miejsca częstokroć określanego w środkach masowego przekazu mianem „terra incognita”. „Ruiny” wyznaczają granice swoistego przywrócenia każdej cywilizacji „Naturze”. Cienie stają się drogowskazami, które zamierzamy w różnorodny sposób interpretować i przedstawiać, doświadczając przygody z czasem odwrotu, z rozdartym i nieobecnym bytem w tle. Im dłuższe cienie, tym mniej jesteśmy w stanie dowiedzieć się o przedmiotach, które je rzucają.
Wystawa „Gdy słońce jest nisko – cienie są długie/ When The Sun Is Low - The Shadows Are Long/ Калі сонца нізка - цені доўгія” prezentuje obraz historycznego i współczesnego kontekstu sztuki białoruskiej, ujawniając zawiłe powiązania między głęboko archaiczną naturą człowieka w wymiarze form społecznych, politycznych i kulturowych, a nieśmiałym pragnieniem przerwania błędnego koła represyjnych reżimów i powiązanych z nimi systemów.”
Pełny opis wystawy oraz więcej informacji do znalezienia na:
Centrum Sztuki Współczesnej Kronika w Bytomiu
Wystawa: Alicja Pakosz. Te buty są nie do chodzenia
15.04 ‒ 27.05.2022
“Mój pradziadek naprawiał i robił buty do chodzenia. Wykopywał też węgiel i uczestniczył w wojnie. Większość tych prac wymagała użycia jego dłoni – fizycznej pracy, którą wykonywał sumiennie. Mój dziadek pracował jako elektryk, także używając głównie rąk. Mój tata jest informatykiem, który co prawda też używa dłoni, ale wytwory jego pracy są jeszcze bardziej wirtualne niż prąd, którym zajmował się jego ojciec. Ja też pracuję dłońmi i wytwarzam rzeczy równie realne co buty. W pewien sposób łączy mnie to z pradziadkiem, którego nie znałam. Z drugiej strony, rzeczy które robię, nie są użyteczne w takim sensie jak buty.” - Alicja Pakosz
Pełny opis wystawy oraz więcej informacji do znalezienia na:
https://kronika.org.pl/wystawy/alicja-pakosz-te-buty-sa-nie-do-chodzenia
Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku
Wystawa: Mogę mówić tylko o wojnie / Mogę mówić nie tylko o wojnie
19.04-08.05.2022
Kuratorka: Natalia Revko
“Wraz z tym wszystkim, co przynosi nam wojna, ingeruje ona także w naszą komunikację i relacje z ludźmi. Czasami spotykamy tych, których być może nigdy nie spotkalibyśmy w czasie pokoju. Nie chodzi tu o zderzenie, ale o bycie razem przez dłuższy lub krótszy okres. Spotykamy się, aby znaleźć wspólną płaszczyznę w tym, co się dzieje, aby znaleźć coś, na czym możemy się oprzeć i iść naprzód. Przypadkowe spotkania stają się kluczowe. Wspólne przeżycia z czasów wojny w schronie, podczas ewakuacji, wolontariatu i wspólnego zamieszkania po przeniesieniu tworzą nowe więzi, które kształtują naszą przyszłość.”
Pełny opis wystawy oraz więcej informacji do znalezienia na:
https://www.laznia.pl/wystawy/moge-mowic-tylko-o-wojnie-moge-mowic-nie-tylko-o-wojnie-wystawa-399/
Galeria Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach
Wystawa: Niezidentyfikowany teren
11.03-30.04.2022
Kuratorka: Magdalena Kreis
Międzywydziałowa wystawa artystek i artystów oraz projektantek i projektantów związanych z Akademią Sztuk Pięknych w Katowicach daje wgląd w projekty, działania i realizacje, które wymykają się uczelnianym ramom. W procesie poszukiwania prac do ekspozycji – wyłonionych spośród zgłoszonych w ramach otwartego naboru, skierowanego do wszystkich osób pracujących twórczo na uczelni – interesujące stały się te praktyki, które nie mieszczą się w akademickiej parametryzacji, niekoniecznie podlegają ewaluacji w kontekście wewnątrzuczelnianych statystyk.
Pokazane na wystawie prace i aktywności są niejednokrotnie podejmowane przez pracowniczki i pracowników uczelni jako coś dodatkowego czy realizowanego w tak zwanym – i mocno dyskusyjnym – czasie wolnym. Bywa że zarobkowo, czasem hobbystycznie albo z potrzeby działania, innym razem po prostu poza nurtem, medium czy metodą, z której znane bądź znani są na Akademii.
Wystawa odsłania też różnego typu relacje, w jakie osoby związane z uczelnią wchodzą ze społecznością lokalną, instytucjami czy inicjatywami. Chodzi o miejsca i działania zasilane kompetencjami poprzez konkretne osoby, wzmacniane dzięki ich praktyce twórczej. „Niezidentyfikowany teren” wyłania specyficzne sieci, wielość połączeń uczelni z tym, co poza murami akademii, a czasem też poza środowiskiem artystycznym – wciąż postrzeganym jako hermetyczne.
Ekspozycja mapuje projekty istotne i przydatne, choć nie zawsze spektakularne i prestiżowe. Realizowane z zaangażowaniem, ale rzadko z korzyścią w kontekście uczelnianych punktacji. Wystawa wpisuje się również w szerszy wątek myślenia o strategii rozwoju uczelni – o perspektywie kolejnych 10 lat i możliwemu porzuceniu dotychczasowych form ewaluacji pracowników i pracowniczek uczelni na rzecz badania Akademii pod kątem faktycznego realizowania jej misji.
W wystawie udział biorą:
Judyta Bernaś, Jan Dybała + Piotr Ceglarek [Biuro Dźwięku Katowice], Katarzyna Fober + Bartłomiej Polak [KUFA.Design], Jolanta Jastrząb, Magdalena Kilarska, Michalina W. Klasik, Bogdan Kosak, Aleksander Kozera, Barbara Kubska + Anna Sielska + Paulina Urbańska [ABC Tychy], Paweł Mendrek + Martin Newth + Dave Beech, Hanna Sitarz-Pietrzak, Joanna Zdzienicka-Obałek
Więcej informacji:
http://bwa.katowice.pl/wystawy-i-wydarzenia/niezidentyfikowany-teren/
Fot. Materiały promocyjne
Fot. Materiały promocyjne
Muzeum Śląskie w Katowicach
Wystawa: Poza Edenem. Sztuka Współczesna ze zbiorów Muzeum Śląskiego w Katowicach
styczeń 2022 – styczeń 2023
Kurator wystawy: Joanna Szeligowska-Farquhar
Wystawa Poza Edenem prezentuje wybrane prace ze Śląskiej Kolekcji Sztuki Współczesnej, kolekcjonowanych od założenia Fundacji Śląsk w 2001 roku. Zgromadzone prace przedstawiają twórców dojrzałych, znanych i cenionych, jak i autorów młodych, utalentowanych, dopiero rozpoczynających karierę artystyczną. Wystawa pozwala ujrzeć bogactwo i poziom jednej z największych na Śląsku kolekcji sztuki współczesnej. Większość prac pokazywana jest po raz pierwszy.
Prezentowane jest malarstwo, fotografia, grafika, rzeźba, wideo-art oraz instalacje.
Jeżeli „ogród rozkoszy niebiańskich” trwa naprawdę, choćby najdalej stąd, jest z perspektywy obywatela ziemskiego globu rajem utraconym lub niedosięgłym. Życie poza Edenem oznacza śmiertelność, doświadczanie wiedzy i niewiedzy, dobra i zła, chwilowej euforii oraz bólu i cierpienia, a także tęsknotę za optimum, sprawiedliwością, harmonią.
Na wystawie prezentowane są prace takich artystów jak: Judyta Bernaś, Urszula Broll, Stanisław Dróżdż, Zbylut Grzywacz, Władysław Hasior, Zbigniew Libera, Natalia LL, Grupa Luxus, Lech Majewski, Grupa Monstfur, Igor Neubauer, Józef Robakowski, Jerzy Rosołowicz, Zofia Rydet, Tomasz Struk, Andrzej Szczepaniec, Grzegorz Sztwiertnia, Jan Tarasin, Jerzy Truszkowski, Andrzej Urbanowicz, Ryszard Winiarski oraz wielu innych.
Więcej informacji:
Jan Rylke, Królowa Disco, 1987
Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK
Wystawa: W dziesiątą rocznicę śmierci Wisławy Szymborskiej
12.4–16.10.2022
Kurator: Maria Anna Potocka
Wisława Szymborska to artystka MOCAK-u. W 2014 odbyła się w Muzeum wystawa około stu jej kolaży. Ekspozycji towarzyszyła publikacja, która do dzisiaj cieszy się ogromną popularnością. Wyklejanki Szymborskiej znajdują się w naszej Kolekcji.
Obecna ekspozycja, obok wyklejanek poetki (z Kolekcji MOCAK-u), obejmuje wszystkie polskie wydania jej wierszy, wybór tłumaczeń i monografii jej poświęconych, plakaty poetyckie Ryszarda Krynickiego, prywatne memorabilia – w tym medal noblowski – oraz portrety Szymborskiej autorstwa Beaty Stankiewicz, Leszka Sobockiego i Krzysztofa M. Bednarskiego
Wystawa powstała we współpracy z Fundacją Wisławy Szymborskiej i Wydawnictwem a5.
Artyści: Krzysztof M. Bednarski, Ryszard Krynicki, Beata Stankiewicz, Leszek Sobocki, Wisława Szymborska
Więcej informacji:
https://www.mocak.pl/w-dziesiata-rocznice-smierci-wislawy-szymborskiej
Beata Stankiewicz, Wisława Szymborska, 2020, olej, flamaster wodny / płótno, Kolekcja MOCAK-u
Warsztaty Kultury w Lublinie
Wystawa prac ukraińskich ilustratorów: Yellow & Blue
1-29.04.2022
1 kwietnia, w holu siedziby Warsztatów Kultury w Lublinie trwa wystawa plakatów autorstwa najlepszych ukraińskich ilustratorów. W ramach solidarności z naszymi wschodnimi sąsiadami można podziwiać prace Klubu Ilustratorów Pictoric. Wystawa pt. Yellow & Blue zabierze widzów w podróż do pięknej Ukrainy – miejsca interesującego i pełnego jaskrawych barw. Musisz to zobaczyć!
Projekt Yellow & Blue wystartował w 2016 roku. Poprzez graficzny język plakatów artyści przedstawiają tradycje, miejsca i zwyczaje, które nie są łatwe do znalezienia w przewodnikach. Tereny mieszkalne, przepełnione plaże, transport publiczny, tradycyjne instrumenty muzyczne, Karpaty, lokalne fast foody i biesiady, zwyczaje świąteczne czy architektura. Projekt stara się pokazać inne spojrzenie na wydarzenia historyczne, zjawiska społeczne i kulturowe, które są dobrze znane mieszkańcom, ale o nieznane obcokrajowcom. W ten sposób artyści przedstawiają nowoczesny obraz Ukrainy, która obecnie, we wszystkich tych aspektach, unicestwiana jest przez Rosjan. W obliczu napaści Rosji plakaty nabierają zatem wyjątkowego wymiaru – pokazują taką Ukrainę, jaką artyści widzą i chcą widzieć. Pokazują taką Ukrainę, jaką jest ona normalnie. Twórcy podkreślają, że Ukraina nigdy nie zapomni i nie wybaczy Rosji, ale z wiarą w kraj i ludzi odbuduje wszystko to, co jest niszczone, a co dziś możemy oglądać już tyko na plakatach dzięki ich wyjątkowej perspektywie.
Klub Ilustratorów Pictoric to społeczność ukraińskich ilustratorów, artystów i grafików, z których każdy wyróżnia się unikalnym stylem wpisującym się w najnowsze trendy w grafice. Klub realizuje międzynarodowe projekty z udziałem utalentowanych artystów z różnych krajów i promuje wysokiej jakości sztukę nowoczesną w Ukrainie i za granicą. Prace artystów kilkukrotnie były prezentowane podczas festiwalu Wschód Kultury – Inne Brzmienia w Lublinie. Teraz jednak będzie możliwe zobaczenie o wiele większej liczby plakatów z projektu Yellow & Blue niż kiedykolwiek wcześniej w naszym mieście.
Wśród plakatów, które od kwietnia możemy podziwiać w holu Warsztatów Kultury, są m.in. Współczesny Kijów, Osiedla, Metro, Ukraińskie nalewki, Krym. Najdłuższa trasa trolejbusowa, Rękodzieła, Barszcz, Turystyczny Lwów, Zamki wołyńskie, Modernizm radziecki, Współczesna muzyka ukraińska, Bandura czy Pszczelarstwo.
–To ukłon w stronę kultury ukraińskiej, z którą bardzo solidaryzujemy się w tym trudnym czasie. Ukraińscy artyści walczą teraz nie tylko tworząc symboliczne dzieła, ale też walcząc zbrojnie.– Podkreśla Emilia Kietlińska-Drozd z Warsztatów Kultury.
Więcej informacji:
Fot. Materiały promocyjne
Wałbrzyska Galeria Sztuki BWA
Wystawa prac z kolekcji Waldemara Andzelma ANDZELMIADA
25.03. - 03.07.2022
“Kolekcja Waldemara Andzelma, to bez wątpienia jedna z ciekawszych kolekcji sztuki współczesnej w Polsce, której stworzenie było możliwe dzięki przyjaźni, jaka zrodziła się w wyniku osobistych kontaktów między kolekcjonerem i artystami. Wpłynęły one na ukształtowanie się upodobań Waldemara Andzelma i zdecydowały o charakterze gromadzonej przez niego kolekcji.
(…) kolekcja Waldemara Andzelma – przypomina przemyślaną, wznoszoną w procesie obserwacji „kolekcjonerską architekturę”(…).
Fenomen kolekcjonowania polega na wolności doboru, na prawie do zmian, na pozbywaniu się obrazów „niedziałających” i pozyskiwaniu do kolekcji dzieł spełniających warunek pobudzenia ośrodka zainteresowania (w mózgu kolekcjonera)(…).
W tych zestawieniach, preferencjach wizualnych, poszukiwaniu dzieł określonych artystów zakodowana zostaje wrażliwość, widzenie współczesności, skłonność oka do zatrzymania uwagi na wybranych kształtach. Kolekcja staje się układem planetarnym, jest centrum, układem odniesienia. Bywa, że przybysz z innej galaktyki rozsadzi ten uporządkowany świat, ale po pewnym czasie orbity znowu znajdą się w równowadze.”
Artystki i artyści, których prace znajdują się na wystawie:
Janusz Bałdyga, Jan Berdyszak, Marcin Berdyszak, Jakub Ciężki, Tomasz Ciecierski, Andrzej Dłużniewski, Stefan Gierowski, Wanda Gołkowska, Zbigniew Gostomski, Jerzy Grabowski, Władysław Hasior, Viktor Hulík, Zygmunt Januszewski, Jerzy Kałucki, Katarína Kissoczy, Koji Kamoji, Bartosz Kokosiński, Patrik Kovačovský, Erna Masarovičová, Georg Karl Pfahler, Jan Tarasin, Ryszard Winiarski.
Pełny opis wystawy oraz więcej informacji do znalezienia na:
https://bwa.walbrzych.pl/wystawa/andzelmiada/
Fot. Materiały promocyjne
Fot. Materiały promocyjne
Muzeum Narodowe we Wrocławiu
Wystawa: Abakanowicz. Totalna
19.12.2021–28.08.2022
Magdalena Abakanowicz
Do 28 sierpnia można obejrzeć najważniejsze prace artystki w ramach wystawy “Abakanowicz. Totalna” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Instytucja dysponuje największą kolekcją dorobku artystki – posiada 53 obiekty, które składają się w sumie z 393 obiektów, a wśród nich abakany, “Plecy”, “Tłum” czy “War Games”. Na stronie internetowej Muzeum Narodowego we Wrocławiu można znaleźć wirtualne modele 3D prac Abakanowicz i zwiedzać wystawę według wybranej ścieżki.
Wydarzenia towarzyszące wystawie: tematyczne wykłady, warsztaty tańca intuicyjnego, specjalna oferta dla osób niewidomych i niedowidzących oraz program zajęć dla dzieci.
Więcej informacji:
https://mnwr.pl/abakanowicz-totalna/
Magdalena Abakanowicz, Abakany (Abakan January-February, 1972, Abakan Festival, 1971, Abakan skrzydlaty, 1967) Postacie siedzące, 1974-84, fot. Arkadiusz Podstawka, Muzeum Narodowe we Wrocławiu
Muzeum Współczesne Wrocław
Wystawa: Małgorzata Wachowicz. Prześwity i puste miejsca
2.04–2.05.2022
Kurator: Krzysztof Szlapa
„Szpary to są miejsca, które kryją coś niewidocznego. Osłaniają przed wglądem, a zarazem prowokują nas do zgłębiania ukrytego wnętrza rzeczywistości” – napisała Jolanta Brach-Czaina w „Szczelinach istnienia”. Małgorzata Wachowicz poprzez swoje fotografie – świetliste przesmyki kliszy – usiłuje zajrzeć na drugą stronę, aby dojrzeć podszewkę świata…
W takiej wizualnej podróży nie ma nic pewnego, z każdym zdjęciem pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi. Próbujemy szukać logicznych powiązań wpatrzeni w pustkę przestrzeni, a jedyne co otrzymujemy w zamian, to niemal filmowe poczucie utraty orientacji w ciemnym lesie lub gęstej mgle, zagubionej autostradzie…
Na wystawie „Prześwity i puste miejsca” wszelkie tropy są niepewne, to urwane myśli, niedopowiedziane kadry, fotografka stąpa po niepewnym gruncie, opierając się na prze-czuciach. Wciska spust migawki, notując kolejne naskórkowe obrazki, próbując rozwiązać zagadkę słynnej myśli Heideggera: Stanie w prześwicie bycia zwę „ek-sistencją” człowieka.
Więcej informacji:
https://muzeumwspolczesne.pl/mww/wystawy/malgorzata-wachowicz-przeswity-i-puste-miejsca/
Fot. Materiały promocyjne
Galeria Sztuki Współczesnej BWA SOKÓŁ Nowy Sącz
Maciej Bernhardt – malarstwo, rysunek
29 kwietnia – 19 czerwca 2022
Maciej Bernhardt wpisuje się w panoramę współczesnej sztuki jako jeden z najwybitniejszych przedstawicieli fotorealizmu. Jego obrazy zostały zauważone i wyróżnione przez krytykę artystyczną już w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, kiedy jako świeżo upieczony absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych wziął udział w Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki w Bydgoszczy zorganizowanym pod nazwą Fakt Artystyczny a Rzeczywistość.
Por. Andrzej Skoczylas, O Sztuce Faktu „Sztuka” nr 6/5/78 (listopad-grudzień 1978 r.), s. 13
Obrazy Macieja Bernhardta wpisują się w nowoczesny nurt fotorealistycznego malarstwa, zachowując przy tym indywidualne cechy związane z osobowością i temperamentem artysty, jego wrażliwością i doświadczeniem. W odróżnieniu od realizacji amerykańskiego hiperrealizmu, obrazy Bernhardta są nie tylko optycznymi „migawkami” realności, rejestrującymi coś przypadkowego i w gruncie rzeczy nieistotnego, lecz stanowią harmonijnie skomponowane, formalno-treściowe całości, których szlachetna materia, bogata struktura i złożona semantyka sprawiają, że mamy do czynienia z pierwszorzędnymi dziełami sztuki. Wartościowe przedmioty artystyczne należą zawsze do kategorii symboli i tak jak one „dają do myślenia”, odsłaniając głębiej ukryte warstwy sensu ludzkiego świata. Nie dziwi zatem fakt, że ich doniosłość i znaczenie zostały rozpoznane już na początku twórczej drogi Artysty, kiedy siłą wyobraźni i determinacją woli rozprawiał się po swojemu z szarą codziennością realnego socjalizmu. Cykl obrazów o konotacjach politycznych jest jednym z wielu, obok niego i później powstawały również inne serie (np. Sanktuaria), skupione bardziej na sprawach metafizycznych, angażujących potrzebę duchowej koncentracji i maksymalnej intensywności przedstawienia […].
fragment tekstu Franciszka Chmielowskiego „Malarstwo Macieja Bernhardta”, katalogu wystawy „Maciej Bernhardt, malarstwo, rysunek”, GSW BWA SOKÓŁ Nowy Sącz, 2022, s. 3, 5
Fot. Maciej Bernhardt Artefakt IV z cyklu Irregular Framing, 2016, akryl, płótno
Galeria Sztuki SOKÓŁ Nowy Sącz
„Światło cienia” – Jolanta Jastrzębska-Jakiel – pastele
22 kwietnia – 22 maja 2022
Jolanta Jastrzębska-Jakiel studiowała w Instytucie Wychowania Artystycznego Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Mieczysława Hermana uzyskała w 1985 r. Od 1992 r. należy do Związku Artystów Plastyków, jest także członkiem Stowarzyszenia Pastelistów Polskich. Zorganizowała 36 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą. Brała udział w ponad 80 wystawach zbiorowych m.in. w Polsce, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Niemczech i we Francji. Prace artystki znajdują się w zbiorach Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.
Wielokrotnie zdobywała nagrody i wyróżnienia na Międzynarodowym Biennale Pasteli w Nowym Sączu w tym: Medal Stowarzyszenia Pastelistów Polskich (2019); wyróżnienie honorowe Złota Rama Krakowskiego Okręgu Związku Polskich Artystów Plastyków (2013); wyróżnienie honorowe przyznane przez Krzysztofa Kulisia Prezesa Stowarzyszenia Pastelistów Polskich (2008); Medal Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie (2004). Jest laureatką Nagrody firmy SIRO podczas 45. Salonu Zimowego, Ogólnopolskich Biennale Sztuki w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu (2018); Nagrody Miasta Sanoka w dziedzinie „Kultura i sztuka” (2010); wyróżnienia na X oraz XI Biennale Plastyki Krośnieńskiej w Biurze Wystaw Artystycznych w Krośnie (2008, 2010); II Nagrody Prezydenta Miasta Radomia na VI Wystawie Okręgu Radomskiego Związku Polskich Artystów Plastyków (1996); wyróżnienia na II oraz IV Wystawie Okręgu Radomskiego Związku Polskich Artystów Plastyków (1993, 1994); I Nagrody na II Ogólnopolskiej Wystawie Pasteli w Nowym Sączu (1989). Stypendystka Miasta Radomia w dziedzinie plastyki (1993).
Galeria Sztuki BWA JATKI Nowy Targ
„Ślady” – Jacek Kogutek – rzeźba
25 marca – 23 kwietnia
Jacek Kogutek (1958–2020) – rzeźbiarz, konserwator zabytków, projektant ogrodów, pasjonat żeglarstwa. Urodził się w Zakopanem, gdzie ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara. Studiował konserwację zabytków w Tarnowie, a następnie konserwację zabytków architektury na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. W roku 1994 i 1996 jego prace zostały wyróżnione na Biennale Internazionale Dantesca w Rawennie – kolejno za rzeźbę Wrota Piekieł oraz rzeźbę L`attesa (Wrota Czyśćca). Jest współwykonawcą szesnastu obelisków upamiętniających żołnierzy Armii Polskiej na Wschodzie gen. Władysława Andersa, które znajdują się w Uzbekistanie i Kazachstanie. Wykonał ogromną ilość prac konserwatorskich i rekonstrukcyjnych między innymi: na zamku w Nowym Wiśniczu, zamku w Suchej Beskidzkiej, w kościołach, w cerkwiach, detali architektonicznych, sklepień gotyckich, rzeźb oraz prac pozłotniczych. Za projekt i wykonanie rzeźbiarskich elementów na cmentarzu żołnierzy ukraińskich w Łańcucie poległych w latach 1918-1921 w walce przeciwko bolszewickiej Rosji, otrzymał pośmiertnie Medal Świętych Cyryla i Metodego. Prace prezentował na wystawach zbiorowych w Polsce i Europie. Od 1992 roku mieszkał w Soninie (gmina Łańcut), tam pracował, tworzył i tam został pochowany.
NIE TYLKO TANIEC – Wojciech Pondel – rzeźba
29 kwietnia – 28 maja 2022
Wojciech Pondel jest absolwentem Liceum Plastycznego w Opolu. W 1999 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na wydziale rzeźby. Od wielu lat mieszka na Podhalu w Czarnym Dunajcu, gdzie prowadzi pracownię artystyczną.
Prace artysty nie poddają się stereotypowym ograniczeniom wynikającym z formy rzeźbiarskiej. Statyce przeciwstawia się dynamika. To właśnie ruch, taniec, dotyk uchwycony i zatrzymany, pozornie tylko okiełznany przez formę wywiera owo niepowtarzalne wrażenie na odbiorcy. Ekspresja uchwyconego ruchu przy jednoczesnym zatrzymaniu poetyckiego nastroju chwili to wyraz fascynacji artysty cielesnością, w której kryje się zmysłowe piękno. Prace prezentował w kraju i za granicą.
Wybrane realizacje i wystawy: pomnik W. Biegańskiego; Częstochowa, 2008; pomnik Jana Pawła II; Krzyżowice, 2012; pomnik M. Perepeczki; Częstochowa, 2014; pomnik Jana PAWŁA II w Buglose, Francja, 2017; pomnik upamiętniający żołnierzy walczących podczas I Wojny Światowej ,,In memoriam’’; Mond de Marsan, Francja, 2019; pomnik Jana Pawła II Nikozja, Cypr, 2020; 28 Congres International de la Medaille d’Art FIDEM 2002 Paris, France; Art. Medal World Congress FIDEM XIX 2004 Seixal, Portugal; 30th Congress International Federation of Medallic Art FIDEM 2007 Colorado Springs USA; International Sculpture Festiwal ART SPACE LINE 2020, Czechy; ,,Ikona w malarstwie i rzeźbie’’ Kamieniołom im. Jana Pawła II, Kraków 2020
Wojciech Pondel, Taniec, 2021 fot. Zbigniew Łata
Więcej informacji:
https://bwasokol.pl
BWA w Zielonej Górze
Wystawa: Yuriy Biley - Przybyłem, zobaczyłem, zapłakałem
8.04 - 8.05.2022
kuratorka: Marta Czyż
“Wystawa Yuriya Bileya to opowieść o nowym domu artysty, o emigracji do Polski.
To historia wieloetapowego i złożonego procesu przekraczania barier kulturowych i językowych. Biley opisuje swój nowy dom tematami, które odpowiadają szeregowi własnych doświadczeń. Mieszają się one ze sobą i uzupełniają. Na wystawie zobaczymy zestawienie prac, stworzonych w ciągu ostatnich sześciu lat życia w Polsce. Podejmuje na niej wątki dotyczące jego statusu społecznego, które rozgrywają się na trzech płaszczyznach – politycznej, zawodowej i tożsamościowej. Tytuł budują trzy słowa, które odnoszą się do trzech etapów emigranckiego życia.
“Przybyłem” jest miłym, romantycznym początkiem. Biley przeprowadził się do Polski z powodów miłosnych, po tym jak podczas Biennale w Wenecji w 2015 roku poznał swoją przyszłą żonę. “Zobaczyłem” to proces poznawania nowego kraju, środowiska i znajomych. Artysta pierwszy raz spotkał się z różnego rodzaju wyzwaniami, problemami, pozytywnymi i złymi doświadczeniami. Trzecia część, “zapłakałem”, opowiada o momencie, w którym artysta ma już własne przemyślenia, nabiera odwagi i zaczyna wypowiadać się na temat swojego nowego domu.”
Pełny opis wystawy oraz więcej informacji do znalezienia na:
https://bwazg.pl/2131-yuriy-biley-przybylem-zobaczylem-zaplakalem-8-04-8-05
Plakat wystawy
Wkrótce:
Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK
Wystawa: Polityka w sztuce
29.04.2022–26.02.2023
Kuratorzy: Maria Anna Potocka, Agnieszka Sachar, Martyna Sobczyk
Dawniej sztuka służyła umacnianiu władzy. Obecnie służy jej kontrolowaniu i podważaniu. Kiedyś artyści wspierali swoim talentem potęgę systemów politycznych. Dzisiaj wnikliwie i krytycznie obserwują polityków i aktywnie włączają się do działań opozycyjnych.
Relacja polityki i sztuki ma długą tradycję. Przez wieki częścią tego układu była religia. Dzięki niej władcy i politycy mogli panować również nad ludzkimi umysłami. W niektórych krajach – chociażby w Polsce i Rosji – religia nadal wspiera politykę. Demoralizuje to obie strony.
Wystawa Polityka w sztuce prezentuje – w sześciu działach – podejrzliwe oraz krytyczne spojrzenie na działania władzy, ujawniając i piętnując sztuczność oraz zakłamanie strategii politycznych. Pokazuje, że polityka w imię ambicji, zachowania władzy i wykarmienia dyktatorskiego ego potrafi kłamać, manipulować, a nawet zabijać. Artyści przeciwstawiają się temu zarówno jako krytycy, jak i żołnierze.
Opór i protest – artystyczna manifestacja poglądów społeczno-politycznych oraz sprzeciw wobec nieetycznych posunięć władzy. W skrajnych przypadkach – takich jak wojna w Ukrainie – artyści włączają się do walki.
Podważanie systemów i granic – kwestionowanie istniejących podziałów oraz – często utopijne – koncepcje zmian politycznych i rewolucji.
Demokracja i jej deprawowanie – wskazywanie idealnego modelu politycznego, realizującego się w wolności obywatelskiej i prawie głosu oraz zasygnalizowanie jego przekłamań.
Nacjonalizm – ostrzeżenie przed zbrodniczym przekonaniem, że poczucie wielkości własnego narodu uzasadnia pogardę i agresję wobec innych.
Unia Europejska – troska o stabilność wspólnoty w czasach migracji, brexitu i wojenno-mocarstwowej agresji Rosji.
Medialność polityki – ukazanie roli środków masowego przekazu w kształtowaniu poglądów politycznych oraz ich możliwości w zakresie manipulowania treścią informacji. Sprzeciw wobec zamykania ust mediom.
Polityka w sztuce to dziesiąta wystawa z flagowej serii MOCAK-u, w której łączymy sztukę z najważniejszymi terminami cywilizacyjnymi. Każda wystawa prezentuje wiele interpretacji i aspektów wybranego tematu. Polityka w sztuce zderzyła się z tragicznym czasem, w którym ambicje polityczne przeistoczyły się w zbrodnię.
Artyści: Michał Adamski, Paweł Althamer, Andrej Anro | Andrey Anro, Alpin Arda Bağcık, Mirosław Bałka, Krzysztof M. Bednarski, Marcin Berdyszak, Jerzy Bereś, Andrij Bojarov, Maciej Cholewa, Hubert Czerepok, Edward Dwurnik, Elmgreen & Dragset, Daniił Gałkin | Daniil Galkin, Thomas Galler, Jakob Ganslmeier, Lukáš Houdek, Khaled Jarrar, Hannes Jung, Šejla Kamerić, Allan Kaprow / Dick Higgins, Kennardphillipps, Thomas Kilpper, Paweł Kowalewski, Jarosław Kozłowski, Marcin Kruk, Agata Kubis, Michalina Kuczyńska, Tomasz Kulka, Edgar Leciejewski, Alicja Lesiakm Zbigniew Libera, Ella Littwitz, Artiom Łoskutow | Artem Loskutov, Agnieszka Mastalerz, Rafał Milach, Richard Mosse, Tanja Muravskaja, Joanna Musiał, Deimantas Narkevičius, Csaba Nemes, Laura Pannack, Piotr Pawlenski | Pyotr Pavlensky, Beata Pofelska, Wojtek Radwański, Tomáš Rafa, Artūras Raila, Oliver Ressler, Adam Rzepecki, Bartek Sadowski, Tomasz Sarnecki, Maksim Saryczau | Maxim Sarychau, Santiago Sierra, Slavs and Tatars , Ola Sosnowskaja | Olia Sosnovskaya & a.z.h., Paweł Starzec, Stitchit (Rufina Bazłowa | Rufina Bazlova & Sofija Tokar | Sofia Tocar) and Collective, SUPERFLEX, Paweł Susid, Jason deCaires Taylor, Piotr Uklański, Daniel Warmuziński, Sislej Xhafa, Ada Zielińska, Dawid Zieliński, Artur Żmijewski
Więcej informacji:
https://www.mocak.pl/polityka-w-sztuce
Piotr Pawlenski, Szew, 2012, dokumentacja fotograficzna wydarzenia w przestrzeni publicznej, courtesy P. Pawlenski
Slavs and Tatars, Simorgh Solidarność, 2011, haft, 280 × 135 cm, Kolekcja MOCAK-u, fot. R. Sosin. Zakup pracy dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Galeria Miejska Arsenał w Poznaniu
Wystawa: Ćwiczenia z utraty kontroli
29.04 – 26.06.2022
Karolina Breguła oraz goście i gościnie: Yulin Huang, Yi-Jin Huang, Zuo-Xin Tang, Po-I Chen, Print & Carve Dept., Grupa Filmowa Kino Свобода
“Karolina Breguła w Ćwiczeniach z utraty kontroli porusza problem utraty domu – miejsca, gdzie mieszkamy, a także środowiska, zapachów, dźwięków, z którymi się utożsamiamy. W projekcie realizowanym od 2018 roku w Tajwanie, Hongkongu i Chinach kontynentalnych artystka podejmuje temat masowych eksmisji i wyburzeń, których doświadczają tysiące ludzi, zarówno w Azji, jak i w innych częściach świata. Breguła podczas swoich licznych pobytów w tych rejonach przyglądała się mechanizmom gentryfikacji oraz taktykom oporu wobec nich, procesom społecznym zachodzącym w niszczonych dzielnicach i doświadczeniu jednostek, które ucierpiały w wyniku utraty domu. Na wystawę składają się fotografie, instalacje filmowe, zapis spektaklu, obiekty oraz książka pod tym samym tytułem. Do udziału zostały takżezaproszone inneartystki i artyści, komentujące_y poprzez swoją działalność fotograficzną, filmową, rysunkową i graficzną wyburzenia i doświadczenie utraty domu.”
Pełny opis wystawy oraz więcej informacji do znalezienia na:
https://arsenal.art.pl/exhibition/cwiczenia-z-utraty-kontroli/
Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu
Wystawa: Barbara Bańda, Róże i róże
29.04-12.06.2022
Kurator: Wojciech Kozłowski
Twórczość Basi Bańdy, po wielokroć opisywana, wymyka się jednak prostym opisom i podsumowaniom. Przez ponad 15 lat obecności w sztuce artystka idzie swoją drogą, nie zwracając uwagi na doraźności i trendy, uwodząc introwertyczną opowieścią, która wydaje się jednak uniwersalnie czytelna. Jest to bowiem malarstwo (a także rysunek, kolaż, obiekt, fotografia) od samego początku będące jednocześnie koncepcją i emocją, wolnością i pełną kontrolą, przypadkiem i perfekcyjnym założeniem. Bardzo osobiste a jednocześnie głęboko zanurzone w historii sztuki. Bańda przyzwyczaiła nas, że w jej twórczości nic nie jest na stałe.
Pierwsze prace, dzięki którym stała się rozpoznawalna, szybko zostały zakwalifikowane do obszaru „sztuki kobiecej” cokolwiek miałoby to znaczyć. Artystka bardzo mocno akcentowała w nich swoje relacje z ciałem, własnym, ale też męskim, czyniąc głównym przedmiotem obrazowania swoje własne strachy, obsesje, relacje; używając ubrań, zasłon, fragmentów tkanin – i fizjologicznie, i delikatnie.
Można było odnieść wrażenie, że Bańda nie uznaje tabu, żadnych ograniczeń w opowiadaniu o swoim oglądzie świata. A potem pojawiły się kolejne cykle, w których cielesność ciągle odgrywała ważną rolę, ale dotyczyła bardziej hybrydalnych form roślinno-ludzko-zwierzęcych. W innych odnosiła się do licznych podróży, dając nam wgląd w ich przebieg enigmatycznymi, czasem prawie że fotograficznymi scenami. A jeszcze później nastąpiło odejście od realizmu – nawet jeśli fantastycznego – w stronę abstrakcji, będącej reakcją na literaturę „grozy i niesamowitości”.
W chwili, kiedy trwa radomska wystawa, artystka kontynuuje cykl akwarel „Na obniżenie ciśnienia”, a także niewielkich obrazków, nazwanych roboczo „Witaminami”. Najnowsze prace stanowią zaś połączenie miękkich, rozlewających się form z precyzyjnie namalowanymi figurami geometrycznymi. Ten krótki, pobieżny przecież opis ma być tylko wprowadzeniem do tej sztuki, jednocześnie dekoracyjnej, ale głęboko przemyślanej i czasem wprost, czasem w bardzo zawoalowany sposób odnoszącej się do przeszłości malarstwa. Dającej przyjemność w percepcji, jednocześnie wielowarstwowej i niejednoznacznej.
Wystawa jest pierwszą tak dużą prezentacją prac artystki powstałych w latach 2006–2022. Jest retrospektywą, która przecież nie zamyka tej twórczości, pozwala jednak na wgląd w jej wielowymiarowość i bogactwo form. Tak naprawdę, znając twórczość Basi Bańdy prawie że od samego jej początku, nie mam pojęcia, co będzie dalej; wiem tylko że artystka nie oszczędzi nam kolejnych zwrotów akcji w jej świecie, w którym życie i sztuka zawiązują się w nierozerwalny splot.
Basia Bańda (ur.1980 w Zielonej Górze) – w latach 2001–2006 studiowała na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 2018 r. otrzymała tytuł doktora na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Od 2008 r. pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Zielonogórskiego. Współpracuje z Fundacją Salony w Zielonej Górze. Mieszka w Zielonej Górze. W latach 2001–2021 miała 38 wystaw indywidualnych i brała udział w 120 wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach publicznych i prywatnych.
Więcej informacji:
Barbara Bańda, Myślę o domu, 150x130 cm, ekolina, akryl na płótnie, 2021, fot.archiwum artystki
Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu
Wystawa: SEAN SCULLY. PAINTING AND SCULPTURE / MALARSTWO I RZEŹBA
13.05.–11.09.2022
Kurator: Krzysztof Stanisławski
Sean Scully (ur. 1945 w Dublinie) pokazuje swoje obrazy i rzeźbę po raz pierwszy w Polsce i od razu jest to wystawa retrospektywna, prezentowana na powierzchni 2000 m2 – w tym w Sali Kolumnowej CSW o 7-metrowej wysokości. Jak sam mówi, to jedna z największych wystaw jego prac, jakie dotąd miały miejsce na świecie.
Artysta jest przedstawicielem nurtu abstrakcji kolorystycznej, a niektórzy krytycy i on sam dodają jeszcze: abstrakcji emocjonalnej (emotional abstraction). Można by jeszcze dodać: medytacyjnej, ontologicznej czy spirytualnej. Scully zdaje się kontynuować tradycję amerykańskiego mistrza Marka Rothko oraz innych twórców tendencji pod nazwą „malarstwo barwnych płaszczyzn” (Color Field Painting) z lat 50. XX w., takich jak Barnett Newman czy Clyfford Still. Nawiązuje również do ikonicznych prac Kazimierza Malewicza (np. w obrazie „Black Square” z 2000 czy cyklu „Dark Windows”).
Sean Scully jest obecnie jednym z najważniejszych abstrakcjonistów, bardzo wysoko notowanym we wszelkich rankingach artystów współczesnych. Na przykład w zestawieniu pt. „Kto jest dziś największym malarzem na świecie?”, opublikowanym przez CAI (Contemporary Art Issue) w 2021 zajmuje pozycję 11 pomiędzy Anselmem Kieferem i Jasperem Johnsem (stawkę otwierają oczywiście ci sami od 20 lat Niemcy – Gerhard Richter i Georg Baselitz). Zatem przygotowaliśmy w CSW wyjątkową wystawę artysty najwyżej światowej klasy.
Pokażemy 50, w większości wielkoformatowych obrazów olejnych lub akrylowych na płótnie albo aluminium z różnych okresów twórczości (od 1973 do 2021) oraz 24 dzieła na papierze. Ekspozycja będzie więc miała charakter regularnej retrospektywy, na której będzie można prześledzić różne wątki twórczości Scully’ego oraz przemiany jego stylu. Najważniejszą częścią eskpozycji będzie pokaz serii monumentalnych obrazów z serii „Doryckiej” (Doric Series), powstałych w latach 1990–2020. Tych 12 obrazów, notabene po raz pierwszy pokazywanych jako kompletny cykl, stanowi hołd, który malarz składa tradycji porządku doryckiego (po raz pierwszy jego „doryckie” dzieła zostały pokazane w Atenach w 2012). Zaprezentujemy zatem monumentalne obrazy w monumentalnej sali kolumnowej, często potocznie nazywanej „kościołem”. W intencji twórcy i nas jako organizatorów ta przestrzeń najlepiej odda mistyczny i sakralny charakter cyklu. Seria „Doric” wypełni 1000-metrową salę, a w jej centrum, pomiędzy kolumnami, umieszczona zostanie wielkoformatowa, wielobarwna rzeźba Scully’ego.
Więcej informacji:
https://csw.torun.pl/csw/wystawa-sean-scully-painting-and-sculpture-malarstwo-i-rzezba-38581/
Obieg po sztuce współczesnej przygotowany pod redakcją Anny Kwoka